De rest van de reis

Trouwe volgers,
Het is op het moment al bijna een jaar geleden dat ik iets van me heb laten horen via de site, dus tijd om maar eens een kleine update te geven.
Ik ga even kort terug naar mijn laatse dagen in Nieuw-Zeeland (NZ) en de dagen in Samoa.
Nieuw-Zeeland
Het aftellen begon in Taupo (NZ), een plaasje vanwaar veel reizigers de bekende Tongariro Crossing beklimmen. Ook het meer van Taupo trekt vele bezoekers, vanwege haar omvang (het grootste meer van NZ). Ik had deze beide activiteiten in een eerder bezoek al gerealiseerd. De reden voor mijn terugkeer was een parachutesprong. Een super vette ervaring en de adrenaline giert door je lichaam. Mijn sprong was op een hoogte van 14.000ft waarbij je een vrije val van 1 minuut ervaart. Het gaat allemaal erg snel voorbij. Vanaf het moment dat je uit het vliegtuig hangt totdat je weer veilig met beide benen op de grond staat. Het uitzicht was prachtig. De bewuste dag was helder, met uitzicht op besneeuwde bergtoppen en het helder blauwe water van het meer onder ons met heel in de verte de vulkaan Mt Ruapehu, die enkele maanden ervoor nog was uitgebarsten.
Na deze ervaring was het tijd om naar Auckland te gaan. Om mezelf wat geld te besparen en een nieuw avontuur aan te gaan, maar besloten om dit met de duimt te realizeren. Het begon vrij gemakkelijk in het hostel waar ik een koppel ontmoette die een eindje in de goede richting gingen. Halverwege hun reis kon ik langs de kant van de weg uitstappen om vervolgens mijn reis te hervatten. Het duurde niet lang voordat iemand stopte en mij een rit kon aanbieden naar Auckland.
Aangekomen in Auckland moest ik de boot pakken naar Waiheke Island. Ik had een Duitse jongen leren kennen tijdens een wandeling op een berg in Wanaka (profielfoto facebook). Twee weken na onze ontmoeting zou hij gaan trouwen. Hij nodigde mij uit voor de bruiloft op het eiland Waiheke. Een prachtig eiland omringt door andere eilanden en blauw helder zeewater, een klein paradijs. Voor mij dus geen slechte omgeving om de laatste paar dagen daar door te brengen.
Drie dagen op het eiland doorgebracht waarna het tijd werd om Auckland voor de laatste 2 dagen maar is op te zoeken en het een en ander te regelen omtrent mijn vlucht naar Samoa.
Samoa
In Samoa aangekomen in Apia, de hoofdstad van Samoa. Wettelijk betaalmiddel in Samoa de Tala, voertaal Samoan en Engels. Samoa bestaat uit 2 eilanden Upolu en Savai’i. De komende 10 dagen gevangen op het wonderschone eiland Samoa, ach ja geen slecht gevang. Ik kreeg al snel door dat het een eiland niet meer te bieden had dan mooie stranden, prachtig tropische natuur en rust. Dat is ook in het kort wat ik daar gedaan en bekeken heb. Het plaatsje Lalomanu zijn strandhutjes te huren op het strand 5 meter van de zee, werkelijkwaar een paradijs met goed eten en heerlijk weer. Deze plaats vanuit de hoofdstad met lokaal openbaar transport opgezocht. Aldaar 3 dagen in de strandhut heerlijk uitgerust en genoten van alles. Dag 3 werd het hoog tijd om ook wat van de rest van het eiland te zien. Ik besloot om maar weer eens te gaan liften, dat was me in NZ goed bevallen. Door dit besluit zat ik de rest van mijn bezoek op Samoa opgescheept met 2 Spanjaarden en een Poolse. In hun gehuurde auto de rest van het eiland wezen ontdekken en vervolgens 4 dagen het andere eiland (Savai’i) ontdekt. Twee nachten doorgebracht bij Atti, de dominee van een van de vele kerken die Samoa herbergt. Mooie ervaring, prachtige omgeving in een typisch Samoaans dorpje omgeven door heel zorgzame mensen. Atti (de dominee) werd door veel mensen als zeer belangrijk en bijzonder aanschouwd. Het was te zien dat Atti daar soms van genoot en misschien ook wel een beetje misbruik van maakte hahaha. De dagen daarna gechilled op het andere eiland en genoten van het strand en de omgeving. Tijd om naar Melbourne te gaan en vandaar het vliegtuig naar Dubai te pakken.

Dubai
De besluierde wereld in Dubai was even wat anders dan wat ik de laatste twee jaren op mijn reis gewend was. Al was het een ervaring die ik niet had willen missen. Aangekomen in Dubai op het vliegveld aangeschproken door een Uruguayaanse die voor de “Flying Emirates” werkt als stewardess. In de twee dagen dat ik in Dubai verbleef heeft zij me Dubai laten zien. Erg veel geluk natuurlijk dat ik iemand ontmoette die Dubai een beetje kent en me meenam naar de niet te missen plekken. Dubai is omgeven door hoge inmense gebouwen in een moderne atmosfeer wat op het eerste oog niet echt Arabisch lijkt. Het land is erg verwesterd door de hoge vraag naar werknemers die vele buitenlanders aantrekt. Ga je wat verder Dubai in dan zie je weldegelijk de Arabisch besluierde wereld (boerka’s, nikaabs en op het strand de vele boerkinis). Rijke oliesheiks die in de veels te dure autos de stad rondrijden, verschrikkelijk grote shoppingmalls. Een land met twee uitersten. De verwesterde wereld en de besluierde wereld. Na twee dagen in Dubai te hebben rondgelopen het vliegveld weer opgezocht en mijn weg vervolgt naar Rio de Janeiro.

Rio de Janeiro
Vrouwen met te weinig kleren aan op het strand en de mannen met te strakke zwembroekjes oogde even wat anders dan het besluierd Dubai. Maar ach dat wendde nog wel snel hahaha ;). De eerste paar dagen flink moeten wennen aan het tijdsverschil van Australië met Brazilië. Het strand bood daarvoor prima opties. Een weekje in Rio doorgebracht bezoekje aan het Jesus standbeeld werd niet wat vanwege te veel bewolking, dus laten we dat voor mijn terugkomst. Maar de vele stranden, de suikerberg en de vele feestjes boden genoeg om van te genieten.
Het uiteindelijke plan was om met mijn maat Yanick verder rond te reizen door Zuid-Amerika. Deze Canadees ken ik van mijn reis in Australië en Nieuw- Zeeland waar we een paar maanden met elkaar hebben gewerkt en gereist. Hij was 2 maanden voor mij aangekomen in Zuid-Amerika en de landen Chili en Argentinië bezocht. Nadat ik de grootste waterval ter wereld had gezien hadden we elkaar ontmoet in Paraguay. Vanuit daar begon de reis naar Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia en nu zitten we in Venezuela.
Ik sla de landen Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia voor nu ff over en begin in Venezuela (om het verhaal enigzins in te korten).

Venezuela
Een avontuur op zich en iets om naar uit te zien. Vanuit Bogota in Colombia was het plan dat ik Yanick zou achterlaten omdat hij eerder problemen had met het verkrijgen van een visa voor Venezuela (andere regels voor Canadezen). Yan had het elders in Colombia geprobeerd de grens over te gaan en dat zorgde voor problemen. Vandaar zou ik zondagavond de bus pakken naar de grens en mijn weg vervolgen naar Caracas. Jarno zou op woensdag aankomen en ik wilde op tijd aankomen in Caracas om een hotel en het nodige te regelen. In Bogota keken we nog vlug even naar de belangrijke zaken rondom Venezuela. Ook Yanick zocht nog vlug even op wat er de vorige keer verkeerd was gegaan. We kwamen er achter dat hij een uitnodiging van een Venezolaan nodig had om het land in te komen. Via een website kwam hij die avond nog in contact met een Venezolaan die hem met de nodige gegeven hielp. Ik besloot die avond nog te wachten en samen maandag naar de ambassade van Venezuela te gaan om te kijken wat de mogelijkheden waren. Gezien het overleiden van Hugootje Chaves en de gebeurtenissen daarna kon het ook voor mij wel eens handig zijn om nog wat extra informatie in te slaan. De volgende dag verschillende mensen op de ambassade gesproken. Iedereen had andere informatie en men wist van elkaar niet wie wat regelde of wat de meest up-to-date informatie was. Na veel heen en weer gestuur en onduidelijkheid, besloten we om het er maar op te wagen. Dus de bus in rond middernacht en op naar de grens in Cucuta, hopen op het beste om zo nog ff wat langer met elkaar rond te kunnen reizen.
In de bus kwamen we er achter dat het met de geldsituatie in Venezuela allemaal niet zo best geregeld is. Een colombiaan die we in de bus van Bogota naar Venezuela hadden ontmoet vertelde ons dat hij eerst zijn Colombiaanse pesos zou gaan omruilen voor Boliviares. Op de zwarte markt word een wisselkoers geboden die vijf tot zes keer beter is dan de wisselkoers in de officiële kantoren. Het is moeilijk te geloven, maar het is echt waar. Officieel worden 6,25 Boliviares verkregen voor 1 US Dollar. Op de zwarte markt is diezelfde US Dollar goed voor 30 en soms 32 Boliviares. Dus wij maar op naar de zwarte markt met onze Colombiaanse busvriend en even een flink pak geld opgehaald en met flink bedoel ik ook echt flink: 3 dikke pakken met briefjes van 50 volgeladen voor de komende tijd in Venezuela en lekker goedkoop de zaken kunnen regelen.
Met het geld in de tas op naar de immigratie dienst van Venezuela, zien of we ook het land in konden komen, want we hadden het geld wel, maar waren nog steeds niet in Venezuela. Aangekomen bij de immigratiedienst hadden we al afgesproken dat bij problemen met geld moest worden gewapperd. Gek genoeg, gezien al de verhalen die we hadden gehoord en gelezen, was er geen vuiltje aan de lucht bij de immigratiedienst. Een glimlach van de medewerkers daar en nog even mijn sinasappel gedeeld met hun en de stempel stond al in het paspoort. Een ligt euforisch moment kwam bij ons naar boven nadat we het immigratiekantoor te verlieten. Venezuela lag aan onze voeten het was aan ons om het nu te gaan bewandelen.
Op naar Caracas, Jarno zou de volgende avond aankomen en ik wilde er voor die tijd zijn.
Caracas, iedere lange blanke is een Amerikaan in de ogen van de Venezolanen en heeft geld als drek. Dat biedt soms wat irritaties en men denkt dat ze dubbel of soms trippel de prijs kunnen vragen. De aanhouder wint en als je blijft proberen vind je de eerlijke persoon die voor de normale prijs je een dienst of product wil aanbieden. De taxi in op naar het centrum om maar ff een hotelletje te regelen. Die avond naar het vliegveld, de vlucht van Jarno had 2 uur vertraging, maar eindelijk kwam de gentleman langs de immigratie in de armen van zijn broer. Wat een emotioneel weerzien na 2 jaar en 3 maanden. Alledrie waren we erg moe van de vele reisuren die we achter de rug hadden dus lieten we het eerste biertje voor wat het was, opweg naar het hotel om wat slaap te pakken.
De volgende dag Caracas ontdekt. De conclusie is dat ook dit een grote betonnen jungle is die niet zoveel meer biedt dan alle andere steden, behalve significant hoge criminaliteitcijfers.
Op naar Isla Margarita de populairste vakantiebestemming van Venezuela. Een eiland in de caribbische zee met gegarandeerd mooi weer en prachtige stranden. De zee goed voor allerlei vormen van watersport. Zo hebben we ons gewaagd aan de jetski’s en het windsurfen. Vooral de jetski’s waren super vet. Alledrie hadden we onze eigen jetski. De volle 30 minuten op het watermonster haalden we er alles uit wat er in zat. Voor €15pp kan ik toch wel zeggen dat we ons niks te doen hebben gemaakt. De dagen op het eiland waren goed, we genoten volop. Trinidad en Tobago ligt daar niet zo heel ver vandaan en dus besloten we de mogelijkheden te bekijken om dat te bezoeken. 3 keer per week gaat er een vliegtuig vanuit het eiland naar Trinidad en Tobago. Na enig speurwerk bleek dat alle vliegtuigen vol waren geboekt, maar dat er mogelijkheden waren vanwege het niet komen opdagen van personen. Die woensdag optijd naar het vliegveld om ons te verzekeren van een plek in het vliegtuig, met onze laatste Bolivianos op zak. Het laatse kon nog wel eens een probleem worden, omdat we niet zeker wisten hoe duur de tickets zouden zijn. Aangekomen bij het vliegveld werden we van het kastje naar de muur gestuurd en bestond er veel onduidelijkheid over waar we onze mogelijke tickets konden kopen. Uiteindelijk was het dan zover en na twee uur wachten bij een loket met tal van andere personen konden we dan toch de tickets aanschaffen, maar...... wel bij een Ander loket in een Andere hal dus iedereen wederom van A naar B. Yanick trok een sprintje om zichzelf en ons te verzekeren van een ticket. Het was onze beurt en de enige mogelijkheid was een retour ticket voor een week, we besloten dat het een goede optie was. Totaal rekening 11.000 Bolivianos wat betekende dat we zo’n 2000 Bolivianos tekort kwamen. Met de wisselkoers van de zwarte markt zou dat niet zo’n groot probleem zijn, maar het betekende dat we de rest moesten pinnen en dus voor de officiele koers Bolivianos moesten aanschaffen iets van €300 ipv een luttele €50. Waren we zo dicht bij de tickets ging het alsnog niet door, het ticket was nu toch wel aardig wat duurder. We mochten er van de medewerkers nog wel even over nadenken. Wij stressen omdat we zagen dat men aan de hele rij tickets naar Trinidad & Tobago verkochten. Na voldoende te hebben nagedacht besloten we na 15min. toch maar de rest bij te pinnen. Terug naar de balie alles moest nu toch snel snel snel want het vliegtuig zou al snel vertrekken. Bleek dat er geen tijd genoeg was om een retour ticket te boeken maar alleen een enkeltje. Echt werkelijk waar nu begrepen we het toch HELEMAAL niet meer. Maar ok alleen maar beter want dat betekende dat we genoeg geld hadden om alles te betalen en niet voor de officiele wisselkoers extra hoefden bij te pinnen. Op naar het vliegtuig. Eenmaal in het vliegtuig waren er maar een paar passagiers het was niet een handjevol passagiers dat niet was komen opdagen, maar zowat alle passagiers waren niet komen opdagen, ongelofelijk. Alle stress en drukte van ons was niet nodig geweest, er kon nog wel 50 man meer mee.
Blijkt dat wanneer de Venezolanen een vliegticket hebben voor een buitenlandse bestemming zij 1x per jaar 500 dollar kunnen opnemen. Men boekt een ticket naar Trinidad en Tobago ontvangt de 500 dollar wisselt deze om op de zwarte markt en stapt niet op het vliegtuig. Het resultaat is een volgeboekt vliegtuig, maar bijna niemand die ook daadwerkelijk het vliegtuig op stapt.

Trinidad and Tobago
Na een korte vlucht van 35 minuten waren we veilig en wel geland in Trinidad en Tobago. Een volgende 30 minuten en ook de stempel van Trinidad en Tobago stond bij ons in het paspoort, op naar een hostel om de nacht door te brengen.
De komende 7 dagen zouden we doorbrengen in Trinidad en Tobago. Met het prachtige weer konden we een bezoek aan het strand natuurlijk niet voorbij laten gaan. De eerste dag was daarom relaxed. Het bezoek aan de gigantisch grote schildpadden was iets wat we ook niet snel zullen vergeten. De grote dieren komen in de avond/nacht het strand op om daar hun eieren te leggen. Geweldig om te zien wat voor een traditie de beesten er van maken om hun eitjes te herbergen op het strand.
Ook onze eigen traditie moest in ere worden gehouden, het weekend stond voor de deur. Hoog tijd om het nachtleven hier te beproeven. Met sokka en reggeaton gaat de lokale bevolking als een gek te keer op de dansvloer. Waarbij de dames hevig op zoek gaan naar al het kleingeld dat op de grond ligt (dansterm). Het nachtleven hier biedt geen plaats voor verlegen mensen.
Van de twee eilanden waaruit Trinidad en Tobago bestaat is Trinidad de grootste. Hier begonnen we onze reis, waarna we vervolgens ook een paar dagen het andere eiland hebben bezocht. Het andere eiland is ietwat meer toeristisch met wat meer mogelijkheden om stranden te bezoeken. Na 7 prachtige en rustige dagen te hebben doorgebracht op Trinidad en Tobago namen we de boot terug naar Venezuela. En ja hoor, Venezuela lag binnen handbereik en dus namen de problemen weer toe. Bij aankomst per boot in Venezuela is het vereist dat je kunt aantonen dat je of Venezolaan bent, op doorreis bent of het land binnen de toegestane tijd verlaat. Alleen Jarno had zijn vlucht vanuit Rio, dus geen probleem. Yanick en ik moesten alleen een retourticket boeken, voor het geval dat Venezuela ons niet zou willen binnenlaten (wederom maar weer hopen dat het in Venezuela goed zou gaan). Wat in dit geval een paar schamele euries meer betekende, dus dat moest dan maar. De boot op naar Venezuela.
Venezuela deel 2
Terug in Venezuela, het land van de corruptie, problemen, maar toch ook wel weer het beste avontuur. Bij aankomst liet de immigratiedienst ons een klein uurtje in een bloedhete boot wachten totdat ze allemaal een stoel hadden gevonden. Uiteindelijk was het dan zover men had een tafel weten neer te zetten en twee medewerkers wisten zowaar in de boot te komen. Toen we eenmaal met voet op vaste land stonden konden we onze reis vervolgen. Het plan was om zo snel mogelijk naar het zuiden te reizen om de Angel Falls te bezoeken (’s werelds hoogste waterval). Uiteindelijk kostte het ons net een dag te lang om deze attractie te bezoeken, erg jammer. Nog die nacht namen Jarno en ik afscheid van Yanick om naar Manaus in Brazilië af te reizen. Wij wilden liever de amazone dan de waterval en zien en vanwege te weinig tijd moesten er keuzes worden gemaakt. Vanuit Ciudad Bolivar gaan er bussen naar Boa Vista in Brazilië een busreis van zo’n 16 uur. Nog diezelfde avond besloten we om de nachtbus naar Boa Vista te pakken om niet nog meer tijd te verliezen. Eenmaal aangekomen bij de busterminal bleek al snel dat er niet veel bussen die kant op gingen. Slechts 1 op het eerste ogenblik niet betrouwbaar uitziende man verkocht tickets voor een bus. Ik besloot om nog snel even de andere loketten langs te gaan om te zien of er geen andere maatschappijen tickets verkochten. Dat bleek niet het geval te zijn dus besloten we de tickets maar bij de beste man te halen.... Uitverkocht @#$%^&!!! En het scheen de enige bus te zijn. Balen, wachten, praten, zoeken nog meer praten en zoeken en vragen, bleek dat er een kleine kans bestond dat er nog bussen vanuit Caracas konden komen die naar Boa Vista gingen. We besloten te wachten, tegen het advies in van alle mensen in de busterminal. Ook de man die voor Jarno’s neus onze laatste twee kaartjes verkocht verklaarde ons meerdere malen voor gek. Hij wist ons te melden dat we bij hem toch echt de kaartjes hadden moeten halen en we onze kans voor vandaag wel hadden verkeken. De beste man wist toch echt wel wat er in en rond de terminal gebeurde. We besloten tot 23:00 te wachten. De bus die vanuit Caracas kon komen zou er tegen 22:00 zijn. Ik maakte nog wat meer vrienden in de terminal om er zeker van te zijn dat men wist dat we de bus naar Boa Vista wilden hebben. Na twee uur wachten arriveerde er een bus. De bus naar Boa Vista met exact 3 plaatsen vrij en een hoop mensen die de stoelen wilden bemachtigen. Ik wapperde met wat geld baande mijn weg door de menigte om ons van twee stoelen te verzekeren en wel met succes. Wat een avontuur weer, van het kastje naar de muur heen en weer niet weten wat er precies allemaal gebeurd. Maar de aanhouder wint zegt men en dat blijkt toch maar weer waar te zijn. Al het wachten en al het praten en discussieeren en het aanspreken van de juiste mensen waren dus niet voor niets, wij hadden onze plek in de bus vastgesteld.
De busreis was zowaar nog ellendiger dan al het wachten de paar uur ervoor. Tijdens de 16 uur durende rit, werden we bij de lokale controleposten 4 keer uit de bus gehaald en moesten we alle bagage laten zien. Opzich geen probleem, maar alleen wij als buitenlanders werden er bij elke post uitgehaald. Alle Venezolanen konden rustig blijven zitten. Telkens werd uitvoerig de tas doorzocht en de militaire politie vroeg om cadeaus vanuit NL. De vraag naar cadeaus ging niet op de vriendelijke manier. We werden appart genomen en meestal door 4 hevige gewapende militairen ondervraagd. Herhaaldelijk vertelden we ze dat we niets voor ze hadden en dat we ons geld liever voor onszelf hielden.... en ja ook onze dollars...., uiteraard met een vriendelijke glimlach. We konden zien dat ze teleurgesteld waren en ze gewend zijn iets te ontvangen van toeristen die niet goed weten wat te doen en dus maar geld of spulletjes achterlaten. Gelukkig lieten wij ons niet zo makkelijk overhalen door de impressionante vertoning van deze machos. Erg vermoeid kwamen we eindelijk aan in Boa Vista, Brazilië. De Amazone was ons volgende avontuur. Daar schrijf ik waarschijnlijk volgend jaar wel een keer over of misschien dat Jarno eerder een goed verhaal uit de mauw schudt.
Sorry voor het lange verhaal maar dat is nu eenmaal zo. Bedankt voor het lezen en we spreken elkaar laterrrrrrrrr!!!!

Groet,

Wollie!